هربرت ريد، همچون نظريه پردازان مارکسيست، نهادهاي فرهنگي بورژوايي را کارگزاران عمده ي کنترل اجتماعي يا اگر با حسن نيت تاسيس شده باشند، چنان پذيراي دستکاري مي داند که بعيد است به مدت طولاني خوب بمانند. ولي برخلاف مارکسيست ها، راه حل او اين نيست که صرفا اين نهادها را با نهادهاي پرولتاريايي عوض کنيم، بلکه مطابق عقايد سياسي آنارشيستي اش، قدرت دادن به افراد است. همان طور که در - تمدن از پايين - مي گويد اگر نهادهايي براي هنر بايد وجود داشته باشند آن ها نيز نبايد جايي براي حفظ گذشته بلکه بايد مراکز تجربه ورزي و جايي براي رقم زدن آينده باشند. فقط در اين صورت است که مي توانند با نيروهاي ارتجاعي که ارزش هاي فرهنگي خود را به افراد تحميل کرده اند و تلقي ناعادلانه اي از واقعيت که اين ارزش هاي فرهنگي مبلغ آن هستند، مقابله کنند. به همين دليل بود که ريد مي گفت: نهاد هاي فرهنگي تحميل شده به توده ها جنازه ي سنگيني بر دوش آن هاست. گور پدر اين فرهنگ و...