ميليارد ها انسان به عرصه‌ي هستي پانهاده و بر پهنه‌ي اين کره خاکي مي زيند و زيسته اند. اما جالب است که در هر برهه از تاريخ آدميان، تنها معدودي در زيست ايشان دقيق و نقاط روشن فطرت انساني را به او يادآور شده اند. الگو هاي عمدتا ثابت براي رسيدن به مقاصدي معين، تعاريف مشخص از بدي و نيکي و نسخه هاي همشکل چگونه گذارندن سال هاي عمر، بر توانايي انسان در تحليل بهترين مسير به کمال هستي او پرده مي افکنند و موجب مي شوند هر دگردگوني در آن ها تبديل به يک جريان فکري شود. اسپينوزا از آن دسته متفکراني است که گويا با نشستن درون منشوري آينه‌اي، بازتاب بي انتهاي زواياي مختلف مهم ترين مفاهيم انساني را که منجر به ارائه‌ي درک روشنتري از آن ها مي‌شود، مي بيند و اين رسالت را بر دوش خود حس مي کند که آن الگو ها و نسخه هاي همه گير خردي را که بعضا پيشينه‌ي تکرارشان به بلنداي تاريخ آدمي است، با آنچه مي بيند و عموم فرصت ديدنش را نداشته اند تغذيه کند.