ديويد جوي، متولد 1983، تصويرگر فضاي تيره و تار روابط آدم هاي شکست خورده است، کساني که علي رغم زندگي در طبيعتي زيبا و الهام بخش، درگير روابط خشن و تراژدي هاي شخصي خود هستند. آدم هايي تنها که گذشته ي ناآرامششان سايه به سايه در تعقيب آنهاست و مجال لحظه اي زندگي آرام را از آنها مي گيرد. او سال 2016 بارمان جايي که همه ي نورها مي روند نظر منتقدان ادبيات را به خود جلب کرد و نامزد جايزه ي ادگار براي رمان اول شد، تريلري گيرا و جذاب درباره ي دنياي مواد مخدر که هم زمان علاقه مندان به داستان هاي حادثه اي و مخاطبان جدي ادبيات را جذب کرد. جوي با رمان همه ي وزن جهان (2017) به مطرح ترين نويسنده ي نسل نو آمريکا بدل شد و با رمان ريسماني که نگه مان داشت (2018) جايزه ي کتاب سيبا را به خود اختصاص داد. در رمان همه ي وزن جهان، کهنه سرباز جنگي با روحيه اي ويران تراز قبل جنگ، از افغانستان به کاروليناي شمالي برمي گردد. او در طول جنگ کارهايي کرده که نه مي تواند فراموششان کند و نه مي تواند خودش را بابت آن کارها ببخشد. طي روزهاي بي هدفي که نزد مادر بي مهرش مي گذراند، به دوست دوران کودکي اش برميخورد و آن دو، پس از مرگ تصادفي ساقي مواد مخدرشان مقدار زيادي مواد و پول نقد به دست مي آورند و اين آغاز ماجرايي هولناک براي دو شخصيت تنهاست که با نثري شاعرانه روايت مي شود. پدرش بانگاهي ملامت بار به ايدن خيره شد، انگار که مسئول اين زندگي نکبت بار کسي غير از او نباشد. ايدن با اين که گوش هايش را با انگشت گرفته بود ولي نتوانست صداي انفجار گلوله را خفه کند. صداي وزوزي داخل سرش مي چرخيد. پسرک ديد که پدرش گفت: «دوستت دارم» و بعد قنداق اسلحه را زير گلوي خودش گذاشت و نوک فلزي تفنگ به دندان هايش خورد ...»