از سال 1361 که در دانشگاه ها و گروه هاي مختلف به تدريس منطق جديد پرداختم هر از گاهي به مناسبت موضوع به آثار منطق دانان سنتي فرهنگ اسلامي-ايراني مراجعه مي کردم.در اين مراجعه هاي تازه دريافتم که اگرچه آن بزرگان زير سلطه منطق ارسطويي مانده بودند و مانند ابن سينا و پس از او کانت گمان ميبردند چيز مهمي بر او نمي توان افزود،به نکته هايي دست يافته بودند که اهميت آنها را امروز درميابيم.