شمار زنان شاعر ايراني و فارسي گو در دوره‌هاي مُتقدّم، به نسبت مردان شاعر، محدود بوده، و از اين گروه محدود هم آثار اندکي به يادگار مانده است. با اين همه، با آغاز جريان تجدد فرهنگي و ادبي از حدود نيمه سده نوزدهم، به تدريج، زنان ايراني نيز مجالي براي حضور در قلمرو فرهنگ و ادبيات يافتند. پس از وقوع انقلاب مشروطه در آغاز سده بيستم، اين مجال شکلي عيني‌تر به خود گرفت. در منتخب حاضر، نمونه‌هايي از آثار سيصد و پنجاه شاعر زن ايراني در يک دوره صدساله، از بانو شمس کسمايي (با شعري نو گرايانه در سال 1299) تا شاعران اوايل سده بيست‌ويکم در سال 1399 شمسي، در چهارچوب شعر آزاد، نيمايي و سپيد گردآوري شده است.