دست بردار ز من تا که نلغزد پايم بنده هم آدمم و در خطر حوّايم من هم از جنس تو و اهل زمينم به خدا و نه بودايم و نه ساکن برمودايم پشت دست دل خود داغ نمودم ز ازل که دگر گندم خالي نکند اغوايم من همان دم که ملايک در ميخانه زدند رو نمودم به خدا کاغذ استعفايم خود نشان دادن آدم، بوَد از عشقِ به خود شايد اين است که مشتاق صداسيمايم ساقيا، آن قدرعناي تو دردم افزود بده امشب دو سه جامي عرق نعنايم!