سولژنيتسين در اين دو داستان بلند، تصويري بي‌پرده از روابط سرد و خشک انسان‌ها در شوروي به خواننده عرضه مي‌کند و انتقادهاي غيرمستقيم ولي تندش از جامعه را در دل داستان مي‌گنجاند. در اين دو داستان انسان‌ها همان‌طور که هستند ديده مي‌شوند؛ بي‌رحم، رياکار، حريص و البته با ظاهري شبيــه به همه انســان‌هاي ديگــر. سولژنيتســين، مانند ديگر نويسنــدگان بزرگ روس، با پايان‌بندي‌هاي تکان‌دهنده، جاي زخمِ داستان را تا هميشه در ذهن مخاطب باقي مي‌گذارد.