پرنده اي کنار پنجره مي آيد. خطاست فکر کنيم پرنده اند، بيشتر پيام آورند. چرا که روزي به سکوت در مي افتند بسا آرام مي نشينند، شکيبايي را به سخره مي گيرند، سرهاي خود را بالا مي گيرند و نغمه سر مي دهند: بانوي بينوا، بانوي بينوا، آواز شان خبر از چيزي دارد. بعد مثل ابري تيره به پرواز در مي آيند از سکوت تا بيشه زار زيتون. اما کيست که چنين هستي بي وزني فرستاده تا زندگي ام را داوري کند؟ فکرهاي عميق اند و حافظه ام بلند؛ از چه به چنين آزادي رشک مي برم وقتي صاحب انسانيتم؟ آن پرنده ها با آن قلب هاي کوچک صاحب بزرگترين آزادي اند.