نيما به اين اعتبار که شعرش در قلمرو شعر ناب و بري از آميختگي و آلودگي است و سرشار از عصمت و صفاي روستايي،به باباطاهر مي ماند؛ مخصوصا حساسيت و سوز سخنش، و به اين اعتبار که در کُنه اعراض تصاوير و تماثيل و واقعيات عيني، جوهر شعرش متکي به قائمه ي فکري و عمق درد هاي بشري است و جهان بيني دارد، به خيام مي ماند، البته بي قاطعيت و صراحت خيام که از لطائف هنر اوست ، بلکه با الهامي غالبا معتدل، و اين ابهام زائيده ي همان بيان تمثيلي و تويه دار و عيني اوست.
اما از حيث استقلال سبک در گزينش الفاظ و شيوه ي جمله بندي و برش ها و فصل ها و عطف ها و نحوه ي آوردن صفت و قيد و خلاصه آنچه مربوط به جنبه ي لفظي کار هاي اوست، بي شبيه است. فقط از لحاظ تشخيص و شبهت ناپذيري و ممتاز و بارز بودن سبک، اگر بخواهيم بنا به جهاتي در بزرگان و اساتيد گذشته براي او مانندي بيابيم، من گاهي ناصر خسرو و غالبا خاقاني را به خاطر مي آورم. شعر نيما از حيث لفظ اغلب هيچ پخ و پهلوي ملايمي ندارد. درشتناک، مضرس و خشن است و گاهي نسبت به بعضي از گذشته هاي زبان ما، بدوي مي نمايد....
نويسنده | مهدي اخوان ثالث |
قطع | رقعي |
نوع جلد | شوميز |
زبان | فارسي |
تعداد صفحات | 389 |
نوبت چاپ | 4 |
ابعاد | 14.1 * 21 * 2.5 |
وزن | 400 |
سال چاپ | 1396 |
هنوز نظري ثبت نشده است