انتشارات فرهنگ جاويد منتشر کرد: خدايان تشنه­اند راهبه­هاي بتکده­ي آزتک (مکزيک) به پادشاه خود مونته­زوما گفته بودند: «خدايان تشنه­اند.» کامي دمولن، روزنامه­نگار دوره­ي انتقلاب کبير فرانسه، در انتقادي که عليه کشتارهاي بي­رحمانه­ي دادگاه­ها نوشته بود، همين جمله­ي راهبه­ها را به کار برده بود. داستان خدايان تشنه­اند حکايت زندگي و فعاليت اجتماعي و انقلابي نقاشي است که در عين داشتن روحي طاغي، نظرياتي تعصب­آميز نيز نسبت به انقلاب دارد. آناتول فرانس زندگي پرتلاطم اين نقاش را در کوران وقايع انتقلاب کبير فرانسه دنبال مي­کند و تصوير روشني از زندگي خصوصي او تا عضويتش در دادگاه انقلاب و مسائل روزمره­ي دوره­ي خفقان و ارعاب، پيش چشم خواننده مي­گذارد. دورنمايه­ي اصلي قصه، تعصبات مرامي است. قهرمان اول داستان مي­خواهد نشان دهد آن­­جا که آدمي خيال مي­کند حقيقت را در دست دارد، موجودي خونخوار و خشن مي­شود.