كرد خود را يكي دچار عذاب به خيالش كه كار اوست ثواب ديد ماري به زير سنگ، اسير نكند بر نجات خود تدبير دلش از سوز و رحم، شد لبريز نيش ديد و نكرد از آن پرهيز سنگ را زد ز روي مار كنار چون كه در قلب او نماند قرار پس از آن شد به راه خويش روان مار، پيشش خزيد تند و دوان ...