همه ما بخش قابل توجهي از عمر خود را در محيط‌هايي به نام مدرسه گذرانده و مي‌گذرانيم و ديگران و به ويژه فرزندان خود را نيز به چنين كاري تشويق و ترغيب مي‌كنيم. كمتر مشاهده شده است كه كساني به صورت جدي خود را با اين پرسش مواجه نمايند كه چرا بايد بهترين دوران زندگي را در پشت ميزها و بر روي نيمكت‌هايي بنشينيم و زمام اختيار خود يا فرزندانمان را به كساني به نام معلم بسپاريم كه نمي‌توانيم به عواقب تاثيرات آن‌ها اميدوار باشيم. انگار همه پاسخ چنين پرسشي را بديهي و آشكار پنداشته و لحظه‌اي تامل در آن را اتلاف عمر مي‌دانند. حتي شايد بسياري بر اين باور باشند كه چنين تفكري ناشي از رويكرد بدبينانه نسبت به تعليم و تربيت است. اما چه اين ترديد را بدبينانه بدانيم و چه خوش‌بينانه جاي اين پرسش باقي است كه مدرسه يا آنچه كه ما آن را در يك مفهوم كلي‌تر تعليم و تربيت مي‌ناميم چه هدفي را دنبال مي‌كند؟