تنم بر خاك مي‌رقصد، سرم بر دار مي‌رويد. كه دارد شعله‌اي از گردنم انگار مي‌رويد. نمي‌دانم چرا اين روزها از شانه‌هاي من. به جاي دست‌هاي دوستانم مار مي‌رويد! منم، آن داستان تك درخت كهنه سروي. كه از بخت بدش در خانه نجار مي‌رويد. تو را خود در بغل مي‌گيرم و هرگز نمي‌دانم. چرا از سايه‌ام انگور بر ديوار مي‌رويد! كه آخر از چه رو گاهي ميان كتف‌هاي من. دو دست بيشتر در لحظه ديدار مي‌رويد! تو خود مانند من آواره‌اي و دوست‌تر دارم. من آن گل را كه روزي از دل آوار مي‌رويد.