«وداع با اسلحه» روايت دو سرشت و دو غريزه متضاد و متعارض بشري است؛ يكي نماد خشونت، خونريزي، تعرض، تهاجم و تجاوز است كه ثمره آن ويراني و كوچ اجباري مردماني است كه به ستم رانده شده‌اند، آسيب ديده‌اند و نصيبي جز آشفته حالي نداشته‌اند و ديگري نماد مهر است و عشق و دوستي و باروري و فرزندآوري كه ثمره آن آرامش است و سكوت و سكوني دلنشين كه روح را به تعالي مي‌رساند و درون را به وجد و نشاط و كمال. قهرمان داستان، ستوان آمريكايي است كه به انتخاب خويش به ارتش ايتاليا مي‌پيوندد و بر پرستار داوطلب انگليسي عاشق مي‌شود و آن‌گاه كه بر بيهودگي اين نبرد بي‌فرجام پي مي‌برد، به دنيايي پناه مي‌برد كه نماد آرامش است و در همه سده‌هاي گذشته‌اش از جنگ دوري گزيده: سوييس. سرزميني كه از جهان وحشت و جنگ به اندازه يك درياچه فاصله دارد و از دنياي خشونت و سبعيت، هزاران كيلومتر و در آن‌جاست كه مي‌توان طعم عشق را با همه شيريني‌هايش در كام خود چشيد. اما افسوس كه اين شيريني را دوامي نيست...