ويليام سوارد باروز كه بود؟ بزرگ‌ترين رقيب ماركي دو ساد در بدنامي ميان خيل نويسندگان؟ تبهكار و قاتلي كه همسرش را در مكزيك كشت و به مراكش گريخت؟ يا آن‌گونه كه نورمن ميلر او را مي‌خواند، نابغه‌اي در ادبيات؟ يا نويسنده‌اي جنجالي كه دامنه تاثيرش از ادبيات گذشت و همان‌طور كه بر نويسندگاني همچون جي. جي. بالارد و كتي اكر تاثير گذاشت، منبع‌الهامي براي فيلسوفاني نظير ميشل فوكو و ژيل دلوز، آواره خواناني همچون پتي اسميت و كرت كوبين، فيلم‌سازهايي همچون ديويد كراننبرگ و گاس ون سان، و موزيسين‌هايي همچون فيليپ گلس و جان كيج نيز شد؟ «Interzon» نام كتابي است كه شامل پيش‌نوشتارهاي مهم باروز براي آثار تكان‌دهنده بعدي‌اش است كه به نحوه گذر او از رمان‌هاي خطي «گردي» و «كوئيري» را به رمان‌هايي همچون «ناهار لخت» و « تريلوژي نوا» ترسيم مي‌كند و همچنين، نقشه كوچكي از تفكر باروز در تمام ساليان نويسندگي‌اش به دست مي‌دهد. «Interzone» شامل سه بخش است كه «كريسمس گردي» ترجمه بخش نخست آن است: داستان‌ها.