ما پيچيده شده بودم لاي مخمل سياه و مخمل سفيد تو بازم کردي و در نور طلايي رنگ بر سرم تاج گذاشتي بيرون مورب و شديد برف مي باريد دانه هاي ده اينچي برف مثل ستاره در تکه هاي کوچک کلسيم فرو مي ريخت ما در بدن هاي شخصي مان بوديم (همان اتاقي که ما را سوزاند) تو در بدن من بودي (همان اتاقي که بيشتر از ما دوام آورد) انگشت هايت با حوله خشک کردم چرا که برده ات بودم بعد پرنسسم ناميدي پرنسس! در پوست طلايي ام ايستادم اوراد مذهبي را ضرب گرفتم لباس ها را پس زدم افسار را پاره کردي عنان را گسيختي دکمه ها را گشودم استخوان ها را شکافتم سرآسيمگي ها ، کارت پستال هاي نيو انگلند و ده ِ شب هاي ژانويه را . وبعد مثل گندم شکفتيم جريب به جريب وبعد درو کرديم درو.