تاريخ روابط ايران و آمريکا از 1358 يا حتي از 1332 شروع نشده است. اين تاريخ صدها سال قبل‌تر شروع شده است؛ زماني که ايالات‌متحده هنوز يکي از مستعمره‌هاي بريتانيا بود و ايران در جهان خارج به امپراتوري پارس يا پرشيا شهرت داشت. اين رابطه با چيزي به مراتب جالب‌تر از گروگان‌گيري و اتهامات دوجانبه بر سر «گناهان کبيره» شروع شد. در دهه 1790 ميلادي، توماس جفرسون و جان کوئينسي آدامز، وقتي که در جستجوي منبع الهام و راهنما براي اداره کشور جديد خود بودند، تاريخ پارس را مي‌خواندند. از دهه 1850 تا 1920، روزنامه‌هاي ايراني پي‌درپي خواننده‌هاي خود را ترغيب مي‌کردند تا از الگوي آمريکا بياموزند و کشورشان را به يک جمهوري مشروطه پيشرو و پررونق تبديل کنند. در 1919 (1298 شمسي) گزارش‌هايي از قيام‌هاي آمريکايي‌دوست در خيابان‌هاي تهران منتشر مي‌شد. اين‌جا جايي است که داستان ايران و آمريکا واقعاً شروع مي‌شود. اين همان چيزي است که اغلب از تمام بحث‌هاي ما درباره اين موضوع حذف شده است. مدت‌ها قبل از اين‌که دولت‌ها در تهران و واشنگتن شروع کنند به له کردن انگشتان پاي يکديگر در دوراني که ما در آن زندگي مي‌کنيم ـــــ مدت‌ها قبل از باب شدن استعاره‌هاي «شيطان بزرگ» و «محور شرارت»، و پيش از ماجراي مصدق و بحران گروگان‌گيري ـــــ روابط بين اين دو کشور تحت تأثير روح احترام دوجانبه و درک مشترک بود.