ايران عصر صفويه هم ‏تراز جوامع قدرتمند زمان خود بود؛ اما اين وضع دوام نياورد و شرايط اقتصادي ايران رو به زوال گذاشت و با شروع تکوين سرمايه ‏داري در اروپا، عدم توازن ميان ايران و غرب تشديد شد و ايران از حرکت به سمت رشد و توسعه اقتصادي بازماند. حال چرا با وجود ارتباطات مداوم با دنياي غرب در حرکتي که به‌ صورت هم ‌زمان آغاز شد ايران از اروپا جا ماند؟ و به عبارت ديگر چرا زمينه ‏هاي انقلاب صنعتي که در غرب ايجاد شد، در ايران ميسر نشد؟ اين کتاب، کوششي است براي پاسخ دادن به اين پرسش ‌ها از منظر نهادگرايي.