كتاب حاضر، درباره‌ي ديوان‌ها و قشون نظامي عصر صفوي است و در سه فصل تنظيم شده: فصل نخست درباره‌ي سازمان حكومت مركزي، مناصب عالي دولتي و رويه‌هاي ديوان عالي است. فصل دوم به بحث درباره‌ي حكومت ايالتي اختصاص دارد. هم‌چنين اطلاعاتي درباره‌ي منصب داروغه و وزير عرضه شده است. موضوع فصل سوم نيز قشون صفويه، چگونگي شكل‌گيري آن و اصطلاحات در قشون است. البته بحث اين فصل به سازمان واحدهاي مختلف قشون محدود نمي‌شود، بلكه سلاح‌هاي مورد استفاده‌ي آن، تاكتيك و رزم‌آرايي مورد عمل و نحوه‌ي پيروزي در نبردها و محاصره‌ها نيز شرح داده شده است. در جايي از كتاب مي‌خوانيم: «در اواخر سلسله‌ي صفوي سپهسالار يكي از امراي طرف مشورت و مهم‌ترين مقام لشكري پس از قورچي‌باشي بود. با اين حال، دومان اين تصور را ايجاد مي‌كند سپه‌سالار مهم‌ترين فرمانده بوده است هرچند كه در واقع به نيروي شبه نظامي اشاره داشت. عزل حكام با تأييد او محتمل بود. هر تصميمي درباره‌ي عمليات نظامي بايد به اطلاع او مي‌رسيد. ...»