دلش هواي صداي آرامش‌بخش خواهرش و كتاب شعر پدرش را كرده بود. لبخند دلنشين و خنده مسري شيوا را مي‌خواست. دلش هواي تختخواب خودش را كرد و شبي كه بتواند بدون هراس از سپيده صبح بيارامد. و طارق را مي‌خواست. دلش مي‌خواست باز هم وقتي حرفي مي‌زد كه از فرط اشتباه بودن كاملا درست به نظر مي‌رسيد، خودش را جلو بيندازد و لرزش خنده او را از روي پيراهنش حس كند.