ما در زبان به مثابه‌ي «خانه هستي» به سر مي‌بريم. به قول هايدگر، وقتي از ميان جنگل گذر مي‌کنيم، از «واژه‌ي جنگل» گذر کرده‌ايم. هر چند کلامي به زبان نياوريم يا به امري زباني نينديشيم. ما بدون واژه‌ي هستي که همواره رو به ما است و به عنوان آوايي در طلب پاسخ ما، بيش از يک سنگ بي‌زبان نيستيم. زبان در مرتبه‌ي نخست متعلق به هستي است، نه متعلق به ما. انسان طوري رفتار مي‌کند که گويي برپادارنده و سرور زبان است، در حالي که اين زبان است که در حقيقت، در مقام حکمران، پيش روي انسان ايستاده است.