چرا با آن که حرفي براي گفتن داريم، صدايمان به گوش کسي نمي‌رسد؟ آيا مي‌شود ايده‌ها را طوري مطرح کنيم که توجه مخاطبان بيشتري را جلب کند؟ بن گوتمان در کتاب در کمال سادگي به دنبال پاسخ چنين پرسش‌هايي است. اما پيش از پيدا کردن راه حل، او نکته‌اي بسيار مهم را متذکر مي‌شود: مغز ما براي اين دنياي پرسرعت و اين حجم از اطلاعات و داده طراحي نشده، پس ارائه هر ايده‌اي بايد در نظر گرفتن محدوديت‌‎هاي ذهن باشد. گوتمان در کتاب در کمال سادگي با تکيه بر علوم شناختي اين محدوديت‌هاي دريافتي ذهن را تفسير مي‌کند و توضيح مي‌دهد. او از «نابينايي بي‌توجهي» مي‌گويد که باعث مي‌شود واضح‌ترين چيزها را نبينيم، و نشان مي‌دهد که حافظ? خطاکار ما مدام فريب‌مان مي‌دهد و نتيجه مي‌گيرد که با توجه به اين مشکلات، براي جلب توجه مخاطب نبايد پيچيدگي مضاعفي به او تحميل کنيم. اين کتاب فقط به تشريح مشکلات بسنده نمي‌کند و مي‌کوشد راهکارهايي اثرگذار و کاربردي براي طراحي پيام‌هاي ساده و غلبه بر پيچيدگي‌ها ارائه دهد. چهارچوبي معرفي مي‌کند تا خودمان دست‌به‌کار شويم و راه‌هايي کارآمد براي رساندن پيام پيدا کنيم؛ پيام‌هايي که در ذهن ماندگار شود و مخاطب را به حرکت وادار کند.