اوقات تلخ و وضع خراب و هوا پس است من تاب قهر يار ندارم بگو بس است رعنا بتي که آب و گل آفرينشش از چشمه‌اي مبارک و خاکي مقدس است اي جان بر لب آمده لب‌هاي دوست را آرام‌تر ببوس که اين غنچه نورس است آشفته خاطرش مکن اي پيک و بازگرد حتي مگو که نامه به خط فلان کس است زنداني اميدم و مي‌دانم اين قفس هر قدر هم بزرگ شود باز محبس است لازم نبود نام خودت را بياوري فاضل همين که شعر تو را بشنود بس است