او حتي مي‌توانست تا آنجا پيش برود که بگويد ارزان‌خورها تمام اين چهار يا پنج‌سال فقط منتظر بوده‌اند که او، کلر، وارد غذاخوري شود و آن جاي خالي محفو‌ظ مانده را اشغال کند، اما طبعاً مجبور بوده‌اند منتظر وقايع و اتفاقات مربوط به او و همچنين تغييرات اين چهار يا پنج‌سال باشند تا او و آن‌ها براي پذيرفتن اين واقعيت که او سر ميز آن‌ها بنشيند آماده باشند. طبيعتاً ارزان‌خورها او را از همان اول کار در مقام پنجمين ارزان‌خور به رسميت نمي‌شناخته‌اند و او بايد به‌تدريج ثابت مي‌کرده که ارزان‌خوري هم‌شأن آن‌هاست. جهان‌بيني توماس برنهارد بر محور «پوچي» است. ردپاي پوچي را مي‌توان هم در آثار تراژدي ديد هم در کمدي، و برنهارد اين دومي را برمي‌گزيند. باوجود اين همواره کورسوي اميدي در آثار او ديده مي‌شود. اين کتاب، مانند ديگر آثار برنهارد، خواننده را به درون ذهنيتي پيچيده و گاه آزاردهنده مي‌کشاند که مرز ميان حقيقت و وسواس در آن محو مي‌شوند.