در نمايشنامه‌هاي چخوف زندگي واقعي که در همدردي و تساهل و کار مفيد و شخصيت جدي جلوه‌گر است در مقابل زندگي توخالي‌اي که با خشونت و خودفريبي و ملال و ابتذال همراه است قرار مي‌گيرد. قهرمان‌هاي آثار چخوف زندگي خود را يا با پنهان کردن حقيقت دردناک در پشت خيال‌پردازي‌ها و توجيه‌هاي گوناگون و يا با غرقه کردن خود در کارهاي پوچ و مبتذل روزانه بر باد مي‌دهند. طنز چخوف آن‌قدر قوي و ظريف است که نمايشنامه‌هاي او، به‌خصوص اگر بد اجرا شوند، اغلب به‌صورت تراژدي‌هاي پرسوزوگداز درمي‌آيند. ولي در واقع در تمام اين نمايشنامه‌ها ميان تراژدي و کمدي و قبض و بسط توازني بس ظريف وجود دارد و چخوف با به‌کارگيري شيوه‌هايي که خود تکاملشان بخشيد، يعني از طريق عمل غيرمستقيم، گفتگوي دروني، کاهش ملودرام با طنزگويي و مخالف‌خواني، حالت و فضا، پايان‌هاي بي‌اوج و تغييرات جزئي در تيپ‌هاي معمول نمايشي به اين مهم دست يافت.