راهبه رماني مهم است که در حيات فکري ديدرو و تأملاتش درباره انسان، جايگاه رفيعي دارد. راهبه مي‌تواند آينه تمام‌نماي ”روان‌پريشي“ فردِ انساني قلمداد شود که در محيط مرگ‌بار صومعه پرورده شده است. آن‌همه مخلوقِ درخور ترحمي که ديدرو به تصوير کشيده به‌رغم ميلشان تسليم بدن، زياده‌خواهي، غرايز و عصيان خود شده‌اند. خلوص قلب تک‌تک آنان تباه شده و روحشان تسليم اميال و هوس‌ها، کابوس‌ها و وسوسه فکري شده است. باري، مي‌توان گفت که اين رمان ديدرو، تصوير گوياي چگونگي ازخودبيگانگي انسان و بدن است و ويژگي محوري اثر، انسانِ محروم از آزادي فردي است.