نمي‌دانست- يا نمي توانست باور کند- که روزي خورشيد فراموش شده، مي‌دميد طاقچه‌هاي برف، مي‌پوسيدند دانه‌ها از خواب مي‌پريدند ذره‌هاي کوچک زندگي در نارنجي‌ها و سبز‌هاي روشن مي درخشيدند کسي او را از سايه‌اش مي‌شناخت کسي او را مي‌يافت حتي اگر رفته بود تا دورترين آبي‌هاي جهان تا ساکت ترين خيابان‌هاي سفيد تا بربادرفته‌ترين نشاني‌ها.