او را همواره پيرمردي به خاطر مي‌آوريم که عبوس و درخود فرورفته، در حضورمان تلخکام است و درون متن‌هايش پوزخندزنان، هستي، فرم زيستن و ذهن و زبان ما را به بازي گرفته و تخطئه مي‌کند. ساموئل بکت، همين‌طور است که هست؛ درواقع، پيرمرد، در همه‌ي نوشته‌هايش و به‌خاصه رمان‌هايش، درست مثل همين کتاب «طوري که هست»، هيچ ابايي ندارد که حوصله‌سربر باشد که هست هم! زبان او و فواصل ميان هربار حرف زدن و سکوت کردن‌هاي راوي‌اش، از طوري که هست رماني ساخته که همواره تا آستانه‌ي پرت‌وپلاگويي مي‌رود درحالي‌که در مسير و بازگشت هرباره به آن، مي‌دانيم با توهم و شبه پرت‌گويي و پرت‌نويسي روبروييم؛ رمان مدرن بايد همين‌طور باشد و بکت آن را از آستانه‌هايش عبور داده است؛ با روايت اضمحلال، ويراني جهان و خودويرانگري حاصل از آن که در مضحکه‌ي پس‌از آخر بازي، رهايمان مي‌کند!