سرود" داستاني کلاسيک درباره ي آينده ي ويران شهري (ديستوپيايي) ما است. دنيايي که افراد را از داشتن استقلال و حتي نام متمايز محروم مي کند. آدم ها فقط براي خدمت به دولت وجود دارند. آن ها در عمارت هاي تحت کنترل جفت گيري مي کنند و همه شان از گهواره تا گور با يک هويت زيست مي کنند: ما! در همه ي آنچه از بشريت باقي مانده تنها يک نفر است که جرئت انديشيدن، جست وجو و عشق را به خود مي دهد. اما اين ها بدترين گناه او نيستند: گناه غيرقابل بخشش او اين است که آن کلمه ي گمشده و مقدس را دوباره کشف کرده است: من.