ديويد جوي، نويسنده ي آمريکايي متولد 1983، تصويرگر فضاي تيره و تار روابط آدم هاي شکست خورده است، کساني که علي رغم زندگي در طبيعتي زيبا و الهام بخش، درگير روابط خشن و تراژدي هاي شخصي خود هستند. آدم هايي تنها که گذشته ي ناآرامششان سايه به سايه در تعقيب آن هاست و مجال لحظه اي زندگي آرام را از آنها مي گيرد. او سال 2019، با رمان جايي که همه ي نورها مي روند نظر منتقدان ادبيات را به خود جلب کرد و نامزد جايزه ادگار براي رمان اول شد، تريلري گيرا و جذاب درباره ي دنياي موارد مخدر که هم زمان علاقه مندان به داستان هاي حادثه اي و مخاطبان جدي ادبيات را جذب کرد. جوي با رمان همه ي وزن جهان (2017) به مطرح ترين نويسنده ي نسل نو آمريکا بدل شد و با رمان ريسماني که نگه مان داشت (2018) جايزه ي کتاب سيبا را به خود اختصاص داد. اين کتاب داستان مردي را روايت مي کند که به دنبال شکار غيرقانوني گوزني غول پيکر به جنگل هاي تيره قدم مي گذارد اما نمي داند تيري که شليک مي کند به جاي سير کردن شکم و پرکردن يخچال خالي اش به کسي اصابت مي کند که براي دزديدن جنسينگ هاي همسايه به آنجا آمده است. او ناخواسته يکي از افراد خانواده اي را مي کشد که به خشونت و انتقام گيري معروف اند. قبل از همه چيز پوتين چپ کارول برور بود که از خاک بيرون آمد. کالوين با ديدنش بيل را گوشه ي قبر گذاشت و روي زمين زانو زد. دستانش زخمي و خونين شده بود، اما او با نوک انگشتانش خاک ژس نرم را مي کند و بيرون مي ريخت. چند ساعتي بود که صداي برخورد بيل با زمين و پرتاپ کپه هاي خاک به بيرون از قبر شنيده مي شد، اما حالا ديگر سکوت برقرار بود. کالوين سايه اي را که پشت سرش بالا مي آمد ديد. بوي گنديدگي آميخته با خاک مي آمد، ولي به قدري نبود که انتظارش را داشتند. پوتين و پاي کارول برور از خاک بيرون آمد.»