سهراب شهيد ثالث معتقد بود ورنر هرتزوگ تنها استعداد واقعي سينماي آلمان در نيمه‌ي دوم قرن بيستم است. از اغراق و منظر شخصي فيلمساز عزيزمان که بگذريم، نمي‌توانيم اين مسئله را در نظر نگيريم که هرتزوگ، خالق تعدادي از بهترين فيلم‌هاي تاريخ سينماست و پروژه‌هاي جنون‌آميزش چيزي شبيه جادوگري با سينما هستند. همه‌ي کساني که «آگيره، خشم خداوند» و «فيتزکارلدو» را ديده‌اند، نمي‌توانند حيرت‌زدگي‌شان از اين حجم ديوانگي نامتصور را پنهان کنند. زدن به دل رودها و جنگل‌ها با ارتشي از سربازان و کارگران، آن هم در قالب پروژه‌هاي فيلم‌سازي که گويي با هدف انجام امر ناممکن در سينما انجام شده، کاري‌ست که فقط از هنرمندي ديوانه برمي‌آيد که همه‌ي عمرش را عليه هنر موزه‌اي و بي‌مصرف دورانش شوريده است. کتاب «خودآموز حفظ بقا» گفت‌وگوي اروه اوبرون و امانوئل بوردو با اين فيلمساز آلماني‌ست پيرامون هنر، سينما، هنرمندبودن در جهان امروز و بسياري چيزهاي ديگر که فقط از ذهني درخشان هم‌چون هرتزوگ مي‌توان انتظارش را داشت. او که از هيچ ديوانگي‌اي ابايي نداشته و در مسير کارش حتي کفش‌هايش را هم خورده، در خودآموز حفظ بقا، روايتگر بخش کوچکي از مسيري شده که از او سينماگري ساخته که بسياري از مشهورترين پروژه‌هاي به ظاهر بزرگ تاريخ سينما، برابر کارهايي که او کرده، به مثال بازي‌هايي کودکانه‌اند!