جلب همکاري بيماران در فرايند خودشناسي و تجهيز ايگوي آن‌ها به توانمندي‌هايي در جهت کار تحليلي، نقطه‌ي عطف رويکرد باليني دکتر فرد بوش را شکل مي‌دهد. او در اين کتاب براي ما روشن مي‌سازد که تا چه اندازه تعابير اغلب تحليلگران مبتني بر آن چيزي است که آن‌ها درک مي‌کنند نه آنچه بيماران آماده‌ي شنيدن آن هستند، اينکه بسياري از جنبه‌هاي درمان‌تحليلي به‌جاي آنکه در جهت مشارکت دادن ايگوي بيمار در طي فرايند درمان باشد، متمرکز بر حفظ جايگاه همه‌توان و مشاهده‌گر تحليلگر است. دکتر بوش به ما مي‌آموزد که چگونه تغيير در اين رويکرد و در نظر گرفتن ايگوي بيماران به‌عنوان همکاراني راستين در طي فرايند تحليل ضروري و نقش‌آفرين است.