از کورها مي توان به عنوان اولين نمايشنامه ي پوچ گرايي اشاره کرد. 57 سال قبل از چاپ اثر در انتظار گودو، نوشته ي ساموئل بکت، موريس مترلينک در کورها سرنوشت نحس عده اي نابينا را که در شرايطي اسفناک گير کرده اند به تصوير کشيده است. آن ها انتظار آمدن رهبري براي تغيير دادن سرنوشتشان را مي کشند. کورها در واقع نماد و سمبول ملتي است که گرفتار رهبري خودرأي و ديکتاتور شده اند که در طول سال هاي حکومتش به آن ها قبولانده است که بدون وجود او آن ها قادر به اداره ي امور خود نخواهند بود، رهبري پيرو فرتوت که از چند سال قبل به بيماري و ناتواني خود پي برده است ولي "[...] از ترس اينکه کس ديگري جانشينش شود اين مسئله را نمي خواهد فاش کند. در طول داستان، کورها بيشتر و بيشتر به اهميت اين واقعيت پي مي برند که براي بهتر شدن شرايطشان و درآمدن از وضعيت اسفناک راهي جز متحد شدن با يکديگر ندارند.