براي نسلي که از اوايل دهه‌ي پنجاه خورشيدي به عرصه رسيد و سر از لاک خودش بيرون آورد، اين سه تن سه‌تا از شاخص‌ترين قلّه‌ها بودند. تن ندادند به آن جرياني که داشت همه چي را به يک طرف مي‌برد، تن ندادند به سليقه‌هاي مسلّط و معمول و سوار هيچ موجي نشدند. هر کدام راه خودش را رفت و کار خودش را کرد. اين اداي دين شاگردي‌ست به استاداني که هرگز به دنبال لشکرکشي نبودند و هيچ تلاشي هم در اين راستا به خرج ندادند. هر کدام براي خودش سرداري بود ــ هرچند بي‌سپاه و تنها.