داستان‌هاي ويليامز مانند نمايش‌نامه‌هايش آينه‌ي زمان‌هاي گمشده، آدم‌هاي توسري‌خورده، خانواده‌هاي درحال اضمحلال و جنون هستند. تنسي ويليامز كه خود زندگي سخت و كودكي پر از بيماري و رواني افسرده داشت، استاد ساختن قطب‌هايي بود كه طي آن‌ها فقداني عميق وجود انسان را در بر مي‌گيرد. او جهاني كوچك را به تصوير مي‌كشد كه در آن فاصله ذهني ميان آدم‌ها و تلاش‌هايشان براي نجات خود، شگفت‌انگيز است.