لبخند با لب‌هايم قهر كرده بود و حالا بهاري با طراوت بركوير قلبم سايه انداخته بود. ابرهاي سياه و پركينه نااميدي به باران رحمتي بدل شده بودند كه شوره‌زارها از آن جان مي‌گرفتند. سرشار از سپاس بودم. از خدايي كه هيچ‌وقت دست رد به سينه‌ام نزده و تنها پشت و پناهم بوده...