پناهي گل بي‌منت بارون است، از اين جهت كه خود قبل از ريزش باران از زمين خشك و محكم سر برآورد. او از اين رويش واژه‌هايي ساخت و به سمت تمام بشريت پرتاب كرد. گيرنده هر كس باشد با بهت و حيراني از جا برمي‌خيزد و چهار چشمي به جهان مقابلش مي‌نگرد. شايد تنها سودي كه نصيبش شود اين باشد كه مي‌داند ديگر خواب نيست. نگرنده و جوينده قطعا همانند خود او اعتراف به يك نمي‌دانم بزرگ خواهد كرد. ”نخواه كه بداني در صندوقچه چه پنهان كرده‌اند و نخواهي دانست.” توصيه مي‌كنيم اگر آرامش و خواب و خيال راحت مي‌خواهيد آثار ايشان را نخوانيد...