روزي سه‌بار دانشجويان در صف‌هايي منظم رژه مي‌روند و در تکريم کيم جونگ ايل و کره شمالي سرود مي‌خوانند: بدون تو، سرزمين مادري ما وجود ندارد. بدون تو، ما هيچ هستيم. اين صحنه‌اي چندش‌آور است، اما سوکي کيم هم کم‌کم‌ سرود را ياد مي‌گيرد و ناخودآگاه آن را همراه دانشجويانش زمزمه مي‌کند. سال 2011 است و تمام دانشگاه‌هاي کره شمالي را به مدت يک سال تعطيل کرده‌اند و دانشجويان به محل‌هاي ساخت‌وساز فرستاده شده‌اند. همه به‌جز 270 دانشجوي دانشگاه پسرانه علم و تکنولوژي پيونگ‌يانگ؛ دانشگاهي که با ديوار محصور شده و روي ديوارهاي تک‌تک اتاق‌هايش عکس‌هاي کيم ايل سونگ و کيم جونگ ايل به چشم مي‌خورد. سوکي خودش را يک مبلّغ مذهبي و استاد زبان جا زده و به آنجا رفته است. در طول شش ماه، او روزي سه‌بار با دانشجويان جوانش غذا مي‌خورد و مشغول آموزش زبان انگليسي به آنهاست و تمام اينها زير نگاه تيزبين رژيم انجام مي‌شود.