«تئاتر» واژهاي يوناني است که از ريشهي فعل «ديدن» ميآيد. تئاتر فرانسه الهام گرفته از تئاتر يوناني است و در آغاز جنبهي آييني و مذهبي دارد و به زبان لاتين است، اما بهتدريج زبان فرانسه جايگزين زبان لاتين ميشود و زندگي روزانهي چوپانان، بازيها، دعواها و مشاجرههايشان به نمايش راه مييابد.
تاريخ ادبيات و هنر فرانسه از سدهي شانزدهم با واژهي «رنسانس» درهم آميخته است. از يک سو، رنسانس تغييرات عميق اجتماعي و فرهنگي را سبب ميشود و از سوي ديگر، فرانسه و بخشي از اروپا را وارد يک جنگ بيترحم مذهبي ميکند که اثرات خود را در سراسر اين دوران حتي بر ادبيات و نمايش ميگذارد.
نويسندگان هر گروه نسبت به آن واکنش ويژهاي نشان ميدهند و ادبيات متعهد به وجود ميآيد.
دورههاي بعد، عصر زايش سبکها و نوعهاي گوناگون در نمايش و تئاتر است. هزليات اسکارون و سيرانو دوبرژراک، تراژديهاي پيير کورني، راسين و کمديهاي مولير، هرکدام يک حادثهي مهم در هنر تئاتر است. اهميت تئاتر تا جايي است که حتي فيلسوفان عصر روشنايي مانند ولتر، ديدرو ، روسو و ديگران به صف نمايشنامهنويسان ميپيوندند.
با آغاز قرن بيستم و دو جنگ بزرگ جهاني، نگرش نويسندگان و نمايشنامهنويسان به تئاتر
بهکلي تغيير ميکند. در فرانسه دهها نمايشنامهنويس جوان ظهور ميکنند که هدفشان اين گفتهي يونسکو است: «تئاتر عاليترين هنري است که اجازه ميدهد پيچيدهترين نيازهاي عميق ما را براي آفرينش جهانها مادي کند.»
نويسنده |
|
قطع | رقعي |
نوع جلد | شوميز |
مترجم | رحمت بنياسدي |
زبان | فارسي |
تعداد صفحات | 542 |
نوبت چاپ | 1 |
ابعاد | 14.5 * 21.5 * 2 |
وزن | 600 |
سال چاپ | 1399 |
هنوز نظري ثبت نشده است