بايد كودك شد. راه، همين است. من هنوز باور نكردهام كوچك بودن كودكان را. كودكان به اندازه آسمان پهناورند. اين ماييم كه كوچك شدهايم. بايد كودك شد. راه بزرگ شدن ما از جاده كودك شدنمان ميگذرد. كودك كه شديم، ميفهميم بازيهاي كودكانه چقدر بامعناتر از بازيهاي ما بزرگترهاست. چه اندازه صداقت دارند اين بچهها كه كارهاي خودشان را بازي مينامند؟ و چه بهرهاي از صداقت داريم ما كه بازيهايمان را جديترين كارهاي روزگار ميدانيم؟! ميوه بازيهاي كودكانه، شادابي و طراوت است و نتيجه بازي ما بزرگترها جز غم چيز ديگري نيست؛ چقدر سياست دارند كودكان و چه اندازه بيتدبيريم ما! پس بايد باور كنيم اين حقيقت را كه ما بزرگ نشدهايم. از كودكي كه فاصله گرفتيم، كوچك شديم. يادش بخير دلهاي دريايي كودكانهمان كه زلال بود و بيرنگ! عجب ديدني بود بازيهاي كودكانهمان! رقابتهايي كه بوي رفاقت ميداد و دست به دست هم دادنهايي كه زنجير محبت ميبافت و چقدر زشت است بازيهاي كوچكانه ما! رقابتهايي كه بوي تعفن دنيا ميدهد و دست يه دست هم دادنهايي كه زير پاي كسي را خالي ميكند.
نويسنده | محسن عباسي ولدي |
قطع | رقعي |
نوع جلد | شوميز |
زبان | فارسي |
تعداد صفحات | 200 |
نوبت چاپ | 2 |
ابعاد | 14.5 * 1 * 21.1 |
وزن | 227 |
سال چاپ | 1395 |
هنوز نظري ثبت نشده است