شيدا تنها توي مه ايستاده بود، پاهايش بر سكوي راه‌آهن مي‌لرزيد. درست مثل آن وقت‌ها كه صبح زود به ايستگاه مي‌رفتند تا سوار قطار بشوند و به مسافرت بروند و او بك دفعه سردش مي‌شد. چشمانش از ميان مه، شبح ريل‌ها را چون خطوطي مواج تماشا مي‌كرد. همه جا سكوت بود، ذره‌هاي مه جلوي چشمانش در فضا غوطه ميخوردند و همه چيز را در ذهن او به بازي مي‌گرفتند.