راهبه زير لب مي‌گفت: «ترانكوئيلا. ترانكوئيلا.» باران مثل چكش بر سقف مي‌كوبيد. صداي رعد و برق شبيه درام نقاره بود. در طبقه پايين، شورشيان سالن اصلي را به آتش كشيده بودند. شعله‌هاي آتش مثل صداي همزمان صدها كاستانت ترق و تروق مي‌كردند. آن‌هايي كه از كليسا فرار نكرده بودند با صداي بلند فرياد مي‌كشيدند و جيغ‌هاي ملتمسانه‌شان با صداي داد و هوار افرادي كه مرتكب جنايت مي‌شدند برخورد مي‌كرد، صدا‌هاي بلند و صدا‌هاي آرام، زير و بم، ترق و تروق آتش، صداي شلاق باد، ضربه‌هاي باران و رعد و برق توفنده، سمفوني خشمگيني آفريده بودند كه به اوج مي‌رسيد و درست وقتي كه شورشيان گور سنت پاسكوآل را گشودند و مي‌خواستند با استخوان‌هايشان بي‌حرمتي كنند، ناقوس‌هاي كليسا به صدا در‌آمدند و همه به سمت بالا خيره شدند. درست از همان لحظه، فرانكي پرستو به دنيا آمد. دست‌هاي كوچكش گره خورده بودند. و او تكه‌اي از من را گرفت.