نخست، همه‌چيز زنده بود. كوچك‌ترين اشيا قلب تپنده و حتي ابرها نام داشتند. قيچي‌ها راه مي‌رفتند، تلفن‌ها و كتري‌ها پسرعمو بودند و چشم‌ها و عينك‌ها برادر. سطح گرد ساعت ديواري شكل صورت انسان بود، هر دانه نخودفرنگي در كاسه‌ات شخصيتي متفاوت داشت و نرده‌هاي جلوي ماشين والدينت دهاني خندان بودند. كپسول زمان چهارمين زندگي‌نامه پل‌استر است كه در 3 بخش به بازنمايي ذهن كودكي او و وارسي جغرافياي درونش در انزوا مي‌پردازد. كمتر نويسنده‌اي حاضر است احساسات شخصي‌اش را اين‌گونه با جزئيات بيان كند. استر گفته ديگر نمي‌خواهد رمان بنويسد، اما با به‌كارگيري روايت دوم‌شخص به اين زندگي‌نامه‌اش هم مهر داستان زده است، انگار گزيري از قصه‌گويي ندارد.