از اين آيينه متنفر بودم، دلم مي‌خواست جرئتي داشتم آن را به زمين زده و به هزاران هزار تكه تقسيم مي‌كردم و آن‌گاه تكه‌ها را جمع و نبودها را به آن اضافه مي‌كردم، اما با آن همه شجاعت اين كار از وجودم بر نمي‌آمد، آيينه مرا مجبور كرد آن روز در مقابلش اقرار كنم به آن‌چه در درونم حكم مي‌كرد و گمان مي‌بردم به انتهاي عمر رسيده‌ام كه نرسيده بودم، هنوز زمان برايم باقي بود ولي چرا براي بار ديگر در مقابل او قرار گرفتم؟ حتما منتظر معجزه‌اي ديگر از او بودم در حالي كه آرزوي شكستن او را مي‌خواستم.