... و عشق جاودان نيز. ديگر آن نيست كه بوده روزگاري. شير بي‌يال و دم است تنها. هم‌چون پرديس‌ها. پس به چه كار آيند هنرها؟ به كار خودنمايي و شكنجه گروهي روان، اما خوب، هنوز مي‌درخشد ماه، باده گواراست تا زماني كه كس. ز دستم نينداخته جام را، و نيز عشق روزمره. وا مي‌داردمان به رغبت و لذت، بهره مي‌بريم از آن، گويي پنهان است پرديس در پس آن. رنگين‌ كمان‌هايي‌اند اين‌ها كه تنها. بر فراز خانه‌اي كه سكني گزيده‌ايم در آن. مي‌آفرينيم آن‌ها را.