آسمان خالي از ابر مي‌شود و مي‌توانم ستاره‌هاي كوچولو را ببينم. كم‌كم مي‌آيند و بعد از مدتي، آن تكه آسمان بالاي سرم پر مي‌شود از آن‌ها، انگار كسي روي آسمان آرد پاشيده باشد و حالا بخواهد خمير را بپيچد. تمام شب، ستاره‌ها را نگاه مي‌كنم. كار ديگري در اين قبر ندارم. يك چيزهايي توي ستاره‌ها مي‌بينم ـ اسب، كلنگ، قاشق، گاهي هم براي مدتي سرم را برمي‌گردانم و مي‌بينم كه كمي حركت كرده‌اند. كمي كه مي‌گذرد اسب در لبه‌ آسمان غيبش مي‌زند، قاشق هم همين‌طور. يك دفعه ستاره‌اي با سرعت برق‌آسا، از اين‌طرف آسمان مي‌رود آن‌طرف. نمي‌دانم كجا!