شايد عجيب باشد دو تا فيلم‌نامه‌نويس كه هيچ بني بشري را بنده نيستند و مي‌خواهند فيلم‌نامه‌اي جدي و عميق بنويسند، سر اين با همديگر دعوا كنند كه كه يك سنجاب كي و چطوري بايد بيايد دست شخصيت فيلم‌شان را كاز بگيرد. آدم‌هاي نمايش‌نامه‌هاي ديويد ممت هميشه‌ي خدا ادا درمي‌آورند كه دغدغه‌هاي‌شان چيزهايي فراتر از مسائل پيش پا افتاده‌ي زميني است، چيزي كه پته‌شان را روي آب مي‌ريزند، نه موقعيت‌هاي بغرنجي‌ است كه گيرشان بيندازد و مستاصل‌شان كند بلكه زبان خودشان است زباني سرشار از اضطراب كه انتقال‌دهنده‌ي مفهوم يا پيش برنده‌ي قصه‌اي نيست، خودش موضوع اصلي نمايش‌نامه‌هاي اوست...