در دانشگاه به هر سمت كه مي‌چرخيدم شهروز را مي‌ديدم. نگاه‌هاي پر از عشقش تارهاي احساسم را مرتعش مي‌كرد. او چقدر راحت تمام عشقش را در طبق اخلاص گذاشته بود و به من پيش‌كش مي‌كرد و در حالي كه در تب آن عشق مي‌سوختم دستانم ياراي گرفتن آن را نداشت. اين غرور نبود كه مرا از شهروز دور مي‌كرد. بلكه فاصله‌اي بود كه كسي از آن خبر نداشت. هيچ‌كس نمي‌نوانست بفهمد پشت كردن به كسي كه لحظه‌ها را براي ديدارش مي‌شماري چقدر سخت است...