من لخت بودم، از تب مي‌سوختم. هدايت داخل من شده بود، مداحي مرگ را مي‌كرد. مرگ شيبه آن مرد، مرد مادرم بود. داشت لباس‌هايش را مي‌كند. مي‌كند و مي‌خنديد. من باورم نمي‌شد مرگ، كه هميشه در تصورم پاكيزه بود، شبيه آن مرد باشد. نفس نفس بزند و لب ببرد به سمت گلويم. دمل نرسيده بود درد مي‌كرد و بعد خون. خون كه پاشيد روي صورتم، روي ديوار. مادر چاقو را از تن او بيرون كشيد. من تب داشتم.