رابطه ما با مثنوي رابطه‌اي است در سطح الفاظ و ادبيات. حال آن‌كه پيام مثنوي شرح رنج و اسارت آدمي و غربت او از وطن فطري خويش است. پيام مثنوي فريادي‌ست براي بيداركردن انسان و خروج او از حصار تاريك توهمات و نقش‌ها و برگشت‌دادن او به بحر جان، به هستي وراي مجازها و پندارها، به باغ سبز عشق، آن‌جا كه همه وجود و سرور است. مثنوي با صدها اشاره و تمثيل نشان مي‌دهد كه مي‌توان از اين غربت پرادبار به نيستان فطرت خويش بازگشت.